ก่อนถึงตัวอำเภอมีถนนเล็กๆ แยกเข้าหมู่บ้านไปทางขวามือ เราขับผ่านป่าสนสูงเขียวโปร่งราวสิบกิโลเมตร ระหว่างทางหอมกลิ่นต้นสนอ่อนๆ อากาศสดชื่นดีจริงๆ แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีหมู่บ้านเล็กๆ “บ้านยองกือ” ซ่อนอยู่ในป่าสน…คิดในใจ โหววว โรแมนติกเหมือนอยู่ในหนังเลย
–
ก่อนเดินทางไปถึงปลายทางที่พระธาตุเก่าที่บนม่อนดอย เราจอดรถตรงสามแยกแวะเยี่ยม “อาพี” เธอกำลังทอผ้ากี่แอวผืนสวย อาพีเพิ่งตากเส้นฝ้ายเสร็จ และเข้ามานั่งทอผ้าที่หน้าบ้าน เราสื่อสารกันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ใบหน้าที่ยิ้มกว้างต้อนรับก็ทำให้เราอุ่นใจ
–
ผ้าทอกี่แอวหน้าผ้าแคบนี้ อาพีดีไซน์ทอให้สำหรับเย็บเป็นย่าม มีลายจกสีหวานอยู่หน่อย อาพีทอไป พุ่งเส้นฝ้ายไป ด้วยความชำนาญ เราก็นั่งมองอาพีแบบเพลินๆ ด้วยความรู้สึกทึ่ง ทั้งชุดที่เธอสวมแบบจัดเต็ม และความแม่นยำในการทอ…ที่สำคัญเธออารมณ์ดีมาาาก เธอหันหน้ามองเราบ่อยครั้ง หัวเราะพร้อมพูดภาษาของเธอ ช่างเพลินหู เพลินตา เพลินใจจริงๆ
–
เรานั่งดูสักพัก ก็ขอซื้อย่ามจากเธอ เธอก็ไม่ขาย พอเราตื้อด้วยยาหอมห้าม้าเทพจิตรฝาเหลือง เท่านั้นแหล่ะ…เธอถึงยอมด้วยดี…นี่แหล่ะหนาาา เงินแลกได้ทุกอย่างไม่ได้ จริงๆ!!
และแล้ว…เราก็ได้ย่ามใบสวยมา 1 ใบ ฟินนนนน
แช๊ะ กับอาพีเสียหน่อย ก่อนจะเดินทางต่อครั้งหน้า ถ้ามาอมก๋อย พกยาหอมมาด้วยนะคะ !